Senelerdir Türkiye’nin birçok il ve ilçesinde tarihî eserlerin çekimi ve tanıtımı programlarını yapıp yayınlıyorum. 9 seneyi geçkin zamandır, vakıf eserlerin onarımında Türkiye geceli gündüzlü bir seferberlik yaşamaktadır. 1930-1940 seneleri arası İstanbul Suriçi’nde alelusul onarım gören tarihî eser sayısı 10’u bulmaz. 1940 ile 1950 arası da bunun kadar. Ama 2003-2011 arası Türkiye genelinde restorasyonu yapılan eser sayısı, her sene için binden fazladır. Bu inanılmaz sayıdaki restore çalışmalarını şöyle bir inceleyelim… 1930-1950 seneleri arası yapılan onarımların, usulüne uymayan şekilde ve uzman olmayan kişilerce yapılmadıkları hemen ortaya çıkar. Yani o dönemde, tamir, onarım veya restore adları ile yapılan müdahaleler eserleri mahvetmiş. Betonu tanımayan 500 senelik ecdat yadigârları o devirde, çimento ile tanışmış ve fakat hep zararını görmüş, harab olmuş… Şimdi Vakıflar Genel Müdürlüğünün Restoresinde, öncelikle bu kötü müdahelelerin zararları ortadan kaldırılmaya çalışılıyor.
Bunların bir ucu da gelip eğitime dayanıyor. Tarihî eser onarım uzmanlarımızı, İhtisas Üniversitesi mezunu yapmaya mecburuz. Tezhip, nakış gibi işlere kalem işi uzmanı, taş oyma, kesme ve inşa için taş uzmanı, ahşapta kündekari, nahhatlık ve emprenye uzmanları, hattatlıkta taşa ahşaba ve sıvaya yazı uzmanları ve hatta horasan harcı diplomalı mütehassısları yetiştirmeliyiz ki, bundan sonraki onarımlarda evladiyelik sonuçlar alabilelim…
Türkiye normal üniversite sayılarını iyi bir seviyeye getirdi. Son alınan kararla; Havacılık İhtisas Üniversitesi kurmaya başlıyoruz. Bunun devamında Enerji ve Vakıf Tarihî Eserleri İhtisas Üniversitelerini de hemen kurmalıyız.
Vakıflar için de bu göreve en yakın, Vakıflar Genel Müdürlüğümüzdür. Yeni genel müdürümüzün bu tarihî başarıya da imza atmasını bekliyoruz. Biliyorum ki zor bir yoldur. Ama zor işi başarmak herkese nasip olmaz…