Büyük velî Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, talebeleri içinde en fazla Alaaddîn-i Attâr’ı seviyordu.
Diğerleri bunu merak ediyor; “Hocamız, onu niçin bizden çok seviyor?” diyorlardı içlerinden.
Bir gün hep birlikte bir nehir kenarına gittiler.
Büyük velî sohbete başladı.
Bir ara Alaaddîn’e dönüp;
“Alaaddîn kalk!” diye seslendi.
O, bu emirle fırlayıp kalktı.
Bütün talebeler dikkat kesilmişti.
Acaba ne diyecekti Alaaddîn’e?
Onlar merakla bekliyorlardı ki;
“Atla şu nehre!” diye emretti ona.
O da hiç düşünmeden;
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve bıraktı kendini azgın suya.
Sonra, hiçbir şey olmamış gibi, sohbete devam edildi.
Ancak, o talebeler, şaşkınlık içindeydi!
Zîra Alaaddîn kaybolmuştu su içinde.
Birkaç saat böyle geçti…
Bütün talebeler;
“Alaaddîn boğuldu” diyorlardı.
O anda hocaları;
“Alaaddîn çık sudan!” diye seslendi.
Bu emirle, Alaaddîn çıktı nehirden.
Ve gelip oturdu hocasının önünde.
Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile.
Talebeler o zaman anladılar onu niçin çok sevdiğini…