Manisa’nın Akhisar ilçesi, Beyoba köyünde medfun bir Hak dostu var.
Hacı Bektaş Dede “rahmetullahi aleyh”
Bu zâtın, ileride “yüksek bir velî” olacağı, daha çocukluğunda belliydi.
Şöyle ki;
Abdestsiz biri, onu kucağına almak istese, gitmezdi meselâ.
Yine o doğduğunda ramazandı.
Gündüzleri süt emmezdi.
İftar olunca emerdi ancak.
İlk defa söylediği söz;
“Lâ ilâhe illallah” oldu.
● ● ●
Beş yaşındayken babası hastalandı bir gün.
Doktorlar çâre bulamadılar.
Mübârek çocuk yanından ayrılmıyordu babasının.
Yakınları;
“Evlâdım! Bak baban çok hasta, haydi duâ et de iyileşsin” dediler.
Minik Hacı Bektaş;
“Artık çok geç!” dedi.
Ordakiler şaşırıp;
“Neden?” dediler.
Cevâbında;
“Resûlullah Efendimiz teşrîf ettiler. Ayrıca melekler de ellerinde cennet elbiseleriyle geldiler. Babamı götürecekler” dedi.
Çok üzgündü.
Onlara döndü.
Ve derin bir nefes alıp;
“Şimdi duâ etmenin faydası yoktur” dedi.
Tam o esnâda babası “Allah!” dedi.
Ve rûhunu teslim etti…