Evliyânın büyüklerinden Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretlerinin her duâsı kabul olurdu…
Sevdiği bir dostu vardı.
Bir gün huzûruna geldi.
“Efendim, ne olur, bir duâ edin de Hakk teâlâ bana bir oğul versin” diye yalvardı.
Büyük zât severdi onu.
O da buna güvenerek büyük velînin kaftanına yapışıp;
“Efendim, vallahi bana bu konuda ‘bir müjde’ vermedikçe, eteğinizi bırakmam” deyiverdi.
Mübârek zât gözlerini kapadı.
Bir müddet murakabeye daldı.
Rabbine yalvardı.
Ve başını kaldırıp;
“Üzülme, Allahü teâlâ sana çok yakında bir erkek evlât verecek” buyurdu.
Adam sevinerek gitti.
Aradan bir sene geçti…
Bir “erkek çocuğu” oldu adamcağızın.
Sevinçten uçuyordu.
● ● ●
Bir gün de bir kimse geldi.
Ve bu büyük velîye;
“Bana nasîhat eder misiniz” diye istirham etti.
Mübârek zât;
“Peki” dedi.
Ve buyurdu ki:
“Kardeşim, Senden önce yaşayan insanlar hep öldü. Bütün dedelerin de öldüler, şimdi sıra sende… Çok yakında sen de öleceksin.”
Böyle dedi.
Ve ekledi:
“Orada cennet ve cehennemden başka gidecek yer yoktur. Öyleyse ona göre yaşa bu dünyada.”