Tabiinden olup Mekke’de yaşayan Utbet-ül Gulam hazretleri, Allah adamlarındandır.
Bir sevdiği anlatır:
Utbet-ül-Gulam, beni daima ziyaret ederdi. Bir gece yanımda kaldı.
Seher vakti uyandım.
Baktım, ağlıyordu!
Bir şey söylemedim.
Nihayet sabah oldu.
Merakla yanına gidip;
“Bu gece beni çok korkuttun! Niçin öyle ağladın?” dedim.
Cevaben;
“Günahım çok. Yarın kıyamet günü huzuru ilâhiye nasıl varırım” dedi ve neredeyse yıkılacaktı.
Onu kucakladım.
“Utbe! Utbe!” dedim.
Kendinde değildi.
Mahzun hâli vardı.
Hafif bir sesle “Kıyamet gününde hâlimin nice olacağı hatırıma geldikçe kendimi kaybediyorum” dedi.
Yine ağlamaya başladı!
O öyle ağladı!
Beni de ağlattı…
O, hüzünlü bir sesle, gözyaşları dökerek Allahü teâlâdan lütuf ve ihsanını dilerdi! Kur’ân-ı kerim okuduğu zaman da ağlar, başkalarını da ağlatırdı! Allahü teâlânın korkusundan gözyaşları dinmezdi!
● ● ●
Bir gün sohbetinde “Dünyada ve ahirette huzurun tek kaynağı, toprak gibi olmaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Toprağa, her gün binlerce kimse basar. Ama o, hiç şikâyet etmez. Biz de mümin kardeşlerimize karşı o topraktan farksız olmalıyız.”