Ebül Feth-i Serahsî hazretleri, büyük velîlerdendir.
Kendisi anlatır:
Bir iş için Mısır’a gitmem gerekiyordu.
Hocamın huzûruna varıp izin istedim.
Bana, cevâben;
“Deniz yolculuğu tehlikelidir. Gitmesen olmaz mı?” dedi.
Ben, arz ettim ki:
“Gitsem iyi olacak.”
“Peki git, ama bir sıkıntıya düşersen şu duâyı okuyup beni hâtırla!” buyurdu.
“Başüstüne” dedim.
Yol arkadaşlarımla bir “gemi”ye bindik.
Gece olunca şiddetli bir “rüzgâr” çıkıp sallanmaya başladı gemi.
Büyük bir endîşeye kapılmıştık!
Ben de korkumdan, kendimden geçmiştim ki, hocamın gür sesiyle irkildim!
Bana diyordu ki:
“Sana ne demiştim? Hani duâ okuyup beni hâtırlayacaktın!”
Kendime geldim.
O duâyı okuyup;
“Hocam! Himmetinize muhtâcız” dedim o an.
O esnâda uzaklardan birinin su üstünden yürüyerek bize doğru geldiğini farkettik.
O gelen “hocam” idi.
Gemiye yaklaşınca;
“Yâ Rabbî! Lütfet, şu deniz durulsun ve halk kurtulsun” diye duâ etti…
O anda durdu dalgalar. Deniz sâkinleşti. Hocamın sâyesinde kurtulmuştuk.