Bağdat’ta yaşayan Maruf-i Kerhi hazretleri; hayatı müddetince müslim-gayrimüslim, herkese iyilik ederdi. Bunun için vefatını duyan gayrimüslimler de üzüldüler!
Cenazesine geldiler.
“O, bizdendi” dediler.
Ve cenazeyi kendi kabristanlarına götürmek istediler.
Karşı taraf razı olmadı.
Onlarsa inatla direttiler.
Münakaşa gittikçe sertleşiyordu ki, yakınlarından biri, araya girip “Durun!.. Bu hususta, kendisinin bir vasıyeti vardı” dedi.
“Nedir?” dediler.
O yakını dedi ki:
“O, sağlığında ‘Cenazemi kim yerden kaldırırsa, bilin ki Maruf onlardandır’ demişti bize.”
Yahudiler bunu duydular.
Ve cenazeye sarıldılar.
Ama kaldıramadılar.
Hristiyanlar denedi…
Onlar da kaldıramadı.
Ama Müslümanlar tutunca “kuş gibi” hafifledi cenaze. Kolayca kaldırıp “İslâm mezarlığına” defnettiler.
● ● ●
Bu zat, bir gün de sevdiklerine “Varlık ve yokluk zamanları, hâlinizi değiştirmesin. Hatta yokluk zamanında neşeniz, varlıkta da sıkıntınız artsın!” buyurdu.
Sebebini sordular.
Cevabında;
“Allahü teâlânın sevdikleri böyledir… Fakirlikte rahat ve sakin, zenginlikteyse sıkıntılı olurlar. Hatta rahatlık zamanında sıkıntı ararlar. Çünkü onlar, sıkıntılardan zevk alırlar” buyurdu.