(Dünden devam)
Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) vefat edince, Eshab-ı kiramın (aleyhimürrıdvan) aklı başından gitti. Mescidde ağlaşmaya başladılar.
Şaşkın halde idiler.
Hiç inanamıyorlardı.
Hazret-i Ömer, Peygamberimiz’in mübarek vücud-u şeriflerinin huzuruna geldi, mübârek yüzünün örtüsünü yavaşça açtı, baktı ve; “Resulullah bayılmış, fakat baygınlığı çok ağır” dedi.
Sonra yüzünü örttü.
Edeble dışarı çıktı.
Ve eshab-ı kirama;
“Her kim, Resulullah öldü derse, kılıcımla boynunu vururum” dedi. Hazret-i Ebu Bekr ve Hazret-i Abbas bu konuda Eshab-ı kiramla konuştular.
Hazret-i Abbas:
“Ey insanlar! Ey Resulullahın Eshabı! Efendimizin, sağlığında; ‘Ben vefat etmeyeceğim’ dediğini duydunuz mu?” diye sordu.
Eshab-ı kiram da;
“Duymadık” dediler.
Hazret-i Abbas, Hazret-i Ömer’e dönerek “Ya Ömer, bu hususta senin bildiğin bir şey var mıdır?” deyince, Hazret-i Ömer “yoktur” dedi.
Hazret-i Abbas;
“Pekâlâ” dedi.
Ve ortaya çıkıp; “Hiç kimse, Peygamber Efendimiz’in ölmeyeceğini söyleyemez. Allahü teâlâya yemîn ederim ki, Resulullah ölümü tatmış bulunuyor” dedi.
Kimsede çıt yoktu.
Hazret-i Abbas;
“Allahü teâlâ, Resulü için mealen; ‘Muhakkak sen de öleceksin, onlar da öleceklerdir. Hepiniz Rabbinizin huzurunda muhakemeye duruşacaksınız’ buyurdu” dedi.
Onlara bunu hatırlattı. (Devamı yarın)