Kütahya’da doğup İstanbul’da vefat eden Yakub Germiyani hazretlerine, bazıları gelerek, namaz içinde gönüllerine çeşitli düşüncelerin geldiğinden yakındılar.
Onlara cevaben;
“Kırk yıldır, değil namaz içinde, namaz dışında bile basiret gözüm, Allahü teâlânın rızasından başka bir şeye bakmamıştır” buyurdu.
Sonra şöyle anlattı:
“Bu yola yeni girmiştim.
İlk zamanlarımdı.
Kendi hâlimde, kalbimle meşgul olup murakabedeydim… Birdenbire önümde, çıplak bir kimse görünüverdi. Ona; “Avret yerini ört, yahut da başka tarafa git!” dedim.
Ama hiç aldırış etmedi.
Sözümü dinlemedi.
Hatta bana bakarak;
“Ben; senin, dün kıldığın ikindi namazının suretiyim. Namazın sünnetleri, benim elbisemdir. Sen namazın sünnetlerini terk ettiğin için ben kıyamete kadar böyle kalsam gerektir” dedi.
Çok mahcup oldum!
Ve pişman oldum.
İşte o andan itibaren, Allahü teâlânın emirlerini yerine getirmekte çok dikkatli davranmaya, gaflette bulunmamaya gayret ediyorum.”
Bir gün, bu zata;
“Fütüvvet nedir efendim?” diye sordular
Onlara cevaben;
“Fütüvvet, gücendiğin kimseye iyilik etmek, sevmediğine ihsanda bulunmak, sıkıldığın insana güler yüz göstermektir” buyurdu.