Daha çok Bağdat’ta yaşayan Da’lec bin Ahmed hazretleri, büyük âlim ve velilerdendir.
Kabr-i şerifi, Bağdat’tadır.
O devirde biri vardı.
Üzerdi seyyitleri.
Bu evlâd-ı Resul kimseler, bir gün bu zata geldiler ve;
“Hocam! Filân kes bizi çok üzüyor!” diye şikâyet ettiler.
Mübarek zat önüne baktı.
Sonra başını kaldırıp;
“Rahat olun. O artık size zarar veremeyecek!” buyurdu.
Bunun üzerine sevinçle ayrıldılar.
İşte ne olduysa ondan sonra oldu…
O gece evi başına yıkıldı adamın!
Zor kurtardı canını.
Ancak bu üzücü hadise, biraz düşündürdü o kimseyi.
Kendi kendine;
“Bu, bana bir ikaz-ı ilâhidir” dedi ve büyük bir “pişmanlık” duydu onlara yaptıklarına.
Tövbe etti.
Ve bir daha incitmedi kimseyi…
● ● ●
Bir gün bazı sevdiklerine; “Haramlardan kaçınmak, iki türlüdür. Birinci kısmı, yalnız Allahü teâlânın hakkı olan günahlardan kaçınmaktır. İkinci kısmı, insanların hakları da bulunan günahlardan kaçınmaktır” buyurdu.
Dinleyenler;
“Hangisi daha mühim efendim?” dediklerinde;
“İkinci kısmı daha mühimdir. Zira Hak teâlâ hiçbir şeye muhtaç değildir ve çok merhametlidir. Kullar ise pekçok şeye muhtaç oldukları gibi cimridirler” buyurdu…