Bağdat evliyâsından olan ve kabr-i şerîfi Bağdat’ta bulunan Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin vefatı iyice yaklaşmıştı.
O hâlinde bile devamlı Kur’ân-ı kerîm okuyor ve bir hatmi bitirip diğerine başlıyordu.
Dediler ki;
“Efendim, çok hastasınız, kendinizi bu kadar yormasanız.”
Cevâbında;
“Şu anda benden fazla sevâba muhtaç olan kim vardır? Zîra sonsuz bir yolculuğa çıkıyorum, ben okumayayım da kim okusun?” buyurdu.
Vefatı daha yaklaştı.
Endîşeli görünüyordu!
Talebeleri geldiler.
Bu hâlini görünce;
“Efendim, bizler zât-ı âlinizin şefâatini düşünüp ümitleniyorduk. Ama sizin bu endîşeli hâliniz, yüreğimizi yakıyor” dediler.
O, gözlerini açtı.
Onlara baktı ve;
“Nasıl endişeli olmayayım? Yetmiş senedir bütün kazandıklarımı, karşımda bir kılla asılmış hâlde görüyorum” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Bir tüy, az bir rüzgârla nasıl sallanırsa, amellerimin hâli de öyledir işte. Bir kul, âkıbetinin ne olacağını bilmezse, o kimsenin korkmaktan başka ne işi olur?”
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine “En büyük kerâmet; İslâmiyet’e tam uymaktır. Farzları yapıp haramlardan kaçmak gibi fazîlet yoktur dînimizde… En mühim farz ise namazdır” buyurdu.