Cârullah Veliyyüddîn Efendi “rahmetullahi aleyh”, büyük velîlerdendir. 1738’de İstanbul’da vefât edip, Fâtih’te, kendi yaptırdığı külliyenin bahçesine defnedildi.
Bir talebesi;
“Hocam! Sizin yanınızda kalbim ferahlıyor, ayrılınca tekrar bozuluyor. Hikmeti nedir acabâ?” diye sordu.
Cevâben;
“Eshâb-ı kirâm da böyleydi evlâdım” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Ebû Dücâne hazretleri, bir gün Hazret-i Ebû Bekir’e gidip;
“Yâ Ebâ Bekir! Ben, Efendimizin sohbetindeyken ferahlıyorum. Sohbetten çıkınca, kalbim tekrar dünyâya meylediyor. Neden acabâ?” diye sordu.
Hazret-i Ebû Bekr;
“Bende de öyle oluyor” buyurdu.
Hazret-i Ebû Dücâne;
“Haydi öyleyse gidip
Efendimize soralım” dedi.
Ve gidip sordular.
Resûl-i ekrem Efendimiz “Benim ağzımdan çıkan her kelime ‘nur’dur. Benim yanımdayken hepinizi ‘nûr’ kaplıyor. Ama dışarı çıkınca Ebû Cehil’leri, Ebû Leheb’leri görüyorsunuz. Onların zulmeti kaplıyor sizi” buyurdu.
Sordular ki:
“Yâ Resûlallah! Sizden sonra bizler ne yaparız?’
Efendimiz;
“Namaz kılın, Kur’ân-ı kerîm okuyun, Allah deyin. Allah dostlarının sohbetinde bulunun” buyurdu.