Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin vefâtı yaklaşınca, talebelerini huzuruna çağırdı.
Vasiyet olarak;
“Evlâtlarım! Kalbinizde Allah dostlarına olan sevgiyi çoğaltın. Güzel ahlâkla amel edin. Allahın kullarına hizmete ehemmiyet verin ve bunu ibâdet bilin” buyurdu.
Ve tembîh etti:
Eğer ölürsem, cenazemin ardından şu beyti okuyun:
“Kerîmin huzûruna, azıksız geldim.
Ne iyi amelim var, ne ibâdetim.
Kerîmin huzûruna azıkla gitmek,
Bundan daha çirkin bir şey yok derim.”
Vefâtı yaklaşınca, dostlarını çağırdı.
Ve onlara;
“Kardeşlerim! Hâlis mümin odur ki; kalbi, Rabbinin sevgisiyle yanar. O, bilmediği bir aşkla şaşkın hâldedir! Yemek içmek düşünmez, gözünün yaşı dinmez. Günahlarından utanıp başını yerden kaldıramaz!” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Kardeşlerim! İnsanın en büyük düşmanı, nefsidir. Dînin her bir emrinde bu nefsi kırmak vardır ve nefis kırılırsa netice hayır olur” buyurdu.
Ve ardından;
“İstişâre etmek, nefsi kırar. Zîra nefis, istişâre etmeyi, fikir sormayı istemez” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
Buyurdu ki:
“Çünkü, ‘ben de biliyorum’ der!..”