Bir kadın, Hazret-i Habîb’e gelerek; “Evde hiç ekmeğimiz yok” diye dert yandı.
O da sordu ona:
“Aileniz kaç kişidir?”
Kadın söyledi.
Habîb de kalktı.
İki rekât namaz kılıp;
“Yâ Rabbî! Bana hüsn-i zan ediyorlar. Sen bunlara ihsân eyle” dedi.
● ● ●
Sonra kalktı.
Etrafa baktı.
Önünde gördüğü “elli dirhem” parayı kadına verip;
“Bunu al, ama kimseye söyleme” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir gün sevdiklerine;
“Bu dinde en zor iş, doğru yolu bulduktan sonra, hep o yolda kalmak, sebat etmek, o yoldan hiç ayrılmamaktır” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hud sûresinde, Efendimize; ‘Emrolunduğun doğru yolda yürü, o yoldan ayrılma!’ meâlindeki âyet-i kerîme inince, Efendimiz aleyhisselâm; ‘Hud sûresi, sakalıma ak düşürdü’ buyurdular.”
● ● ●
Bir gün de;
“Kardeşlerim! İki şey olmasaydı, bu dünya yaşamaya değmezdi” buyurdu.
“Onlar nedir?” dediler.
Cevâbında;
“Biri; seher vakitlerinde tövbe istiğfâr etmek, öbürü, Allah dostlarıyla beraber olmaktır” buyurdu.