Hammad bin Seleme hazretleri, Tebe-i tâbiîn’in büyüklerindendir.
Bu zât şöyle anlatır:
Âdem aleyhisselâm;
“Yâ Rabbî! Beni ve evlâdımı şeytanın şerrinden muhâfaza et” diye duâ etti…
Hak teâlâ;
“Neslinden herkese bir melek veririm. O melek onu şeytanın şerrinden korur” buyurdu.
Âdem Nebî;
“Yâ Rabbî! İhsânını arttır” dedi.
Hak teâlâ;
“Onların iyiliklerini bire on, kötülükleriniyse bire bir yazarım” buyurdu.
Âdem aleyhisselâm;
“Daha arttır” dedi.
Hak teâlâ;
“Ruhları bedenlerinde bulundukça tövbelerini kabul ederim” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de talebesiyle sohbet ediyordu. Ancak talebeden birinin suratı “asıktı” nedense.
Bu hâl, dikkatini çekti.
Ve mevzûyu değiştirip;
“Müminin alâmeti, güler yüzlü olmaktır çocuklar. Münâfığın alâmetiyse çatık kaş ve asık surattır. Elhamdülillah hepimiz mümin olduğumuza göre asık surat bize yakışmaz” buyurdu.
Sonra yana döndü.
Ve belli etmeden baktı o talebeye.
O asık suratı gitmişti.
Tebessüm ediyordu.
“Elhamdülillah” dedi.
Ve devam etti önceki dersine…