Mısır’da yetişen meşhur fıkıh âlimlerinden Hayve bin Şüreyh hazretleri, Allah’tan çok korkar ve bu korku sebebiyle çok ağlardı.
Gözyaşı dökerdi!
Biri anlatıyor ki:
Hayve, sıkıntı içinde ve fakîr olarak yaşar, fakat bu hâlinden hiç şikâyet etmezdi.
Bir gün ona gittim.
Sohbetten sonra;
“Efendim, fakîrlikten kurtulmam için bana duâ buyurun” dedim.
Sağa sola baktı.
Yerden bir “taş” aldı.
Ve avcuma koydu.
O anda o kıymetsiz taş, çok parlak bir “mücevher” oluverdi.
Çok şaşırdım?!
Sonra da bana;
“Allah, kuluna uygun olanı en iyi bilendir” buyurdu.
Mahcup oldum!
Kendisine;
“Bu altını ne yapayım efendim?” diye sordum.
Cevâbında;
“İhtiyâcına harca!” buyurdu.
Artık ona başka bir şey söylemekten korktum!..
● ● ●
Bir genç de, bu büyük velîden nasîhat istemişti.
Ona cevâben;
“Ey evlâdım! Dost düşman, herkesi güler yüz ve tatlı dille karşıla. Hiç kimseyle münâkaşa etme, herkesin özrünü kabul et. Kusur ve kabâhatlerini affedip, zararlarına karşılık yapma!” buyurdu.