Zeyd bin Hârise (radıyallahü anh) çocukken annesiyle bir yere gidiyorlardı.
Haydutlar kafileyi basıp Zeyd’i esîr aldılar.
Sonra da satılığa çıkardılar.
Hazret-i Hatîce’nin yeğeni vardı.
Onu satın alıp halasına verdi.
O da Resûlullaha hediye etti.
Efendimiz de âzât edip kendine evlât edindiler.
Lâkin Zeyd’in babası, diyar diyar gezerek oğlunu arıyordu.
Hasretiyle ağlıyordu!
Yerini öğrenince çok sevindi.
Koştu hemen Mekke’ye.
Resûlullahı görüp;
“Ey Kureyş’in büyüğü! Duydum ki oğlum yanınızda köleymiş. Ne olur onu âzât et, ne istersen vereyim” dedi.
Efendimiz;
“Kendisine soralım. Seni tercîh ederse al götür, para da istemem” buyurdu.
Efendimiz, Zeyd’i çağırıp sordu.
“Bunları tanıyor musun?”
“Evet, şu babam, şu da amcam.”
Buyurdu ki:
“Seni istiyorlar, ne diyorsun?”
Zeyd, Efendimize yaklaştı.
Ve iyice sokulup dedi ki:
“Ölünceye kadar sizden ayrılmam. Çünkü benim için hürriyet, size köle olmaktır.”
Babası bunu duydu.
Resûlullaha teşekkür edip, sevinç içinde memleketine döndü…