Bağdat’ta yetişen, kabr-i şerîfi de orada olan Ebû Saîd-i Harraz hazretlerinin bir oğlu vardı.
Bir gün vefat etti.
Babası çok üzüldü.
Bir gece rüyâda gördü bu oğlunu.
Kendisine;
“Ey oğlum! Âhiret nasıl bir yer?” diye sordu.
Oğlu cevâben;
“Babacığım, burada iki yer var. Bunlardan biri cennet, öbürü cehennemdir. İnsanlar bu iki yerde sonsuz kalacaklar” dedi.
Ve ilâve etti:
“Burada, dünyada yaptığı işlerden soruyorlar. Cevap veremeyenler cehenneme, doğru cevap verenler cennete gidiyor.”
Şöyle bitirdi;
“Yâni dünyadaki ameller karşılıksız kalmıyor babacığım. İnsanlar, ya ebedî/sonsuz bir azaba düşüyor ya da sonsuz bir saadete kavuşuyorlar.”
● ● ●
Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu.
Ona sordular ki:
“Muvaffak olmanızı neye borçlusunuz efendim?”
Cevâbında;
“Bir hadîs-i şerîfe uyuyorum, ona borçluyum” buyurdu.
Merak ettiler…
Ve sordular:
“O, hangi hadîs efendim?”
Cevâben;
“Helekel müsevvifûn. Bu hadîs-i şerîfi kendime düstur yaptım ve hayırlı işleri ânında yapıp, az sonraya bile tehir etmedim” buyurdu.