Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri, bir gün yanına birini alıp, akrabâsından ihtiyar bir kadıncağızın ziyâretine gitti.
Hanımın kızı vefât etmişti…
Onu tâziye için gitti evine.
Ve tesellî için;
“Üzülme bacım. Rabbimiz, onun yerine sana daha iyi bir evlât verir” buyurdu.
Kadıncağız, başını olumsuzca sallayıp;
“Nerede hocam, ben de kocam da yaşlandık artık. Bizim gibi ihtiyarların hiç çocuğu olur mu?” dedi.
Büyük velî;
“Neden olmasın. Allahü teâlâ her şeye kâdirdir. Üzülmeyin, sizin de çocuğunuz olabilir” buyurdu.
Ve ayrıldı oradan.
Bir câmiye girip namaz kıldı.
Ve ellerini duâya kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Bunlara çocuk ver!” diye yalvardı Rabbine.
Aradan bir sene geçti…
Bir “oğlan çocuk” ihsân etti onlara Hak teâlâ…
● ● ●
Bir gün de bâzı gençler; “Efendim, insana en önce lâzım olan şey nedir?” diye sordular.
Cevâbında;
“Önce lâzım olan şey; itikadını Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiğine göre düzeltmektir” buyurdu.
Sordular:
“Ondan sonra nedir?”
“İmândan sonra ibâdete sıra gelir” buyurdu.