Abdullah bin Mübârek hazretlerinin talebesinden Sehl bin Abdullah vardı ki, yakışıklı bir genç olup, çok takvâ sahibiydi…
Bir sabah derse geldi.
Ve bu büyük zâta;
“Artık sizin dersinize gelmeyeceğim” dedi üzülerek.
Büyük velî;
“Niçin evladım?” diye sorunca da;
“Buraya gelirken, kapı önünde çok ayıp bir hâdise vuku buldu” dedi.
Mübârek sordu ki:
“Nasıl bir hâdise evlâdım?”
O, çok sıkılarak;
“Tam kapıya yaklaşmıştım ki, sizin evin kızları dama çıkmış, oradan bana seslenerek; “bana gel, bana gel” diye işâret ediyordu.
Ve her biri gülerek; ‘Benim Sehl’im! benim Sehl’im!’ diye beni kendilerine çağırıyorlardı” dedi.
Büyük velî anladı meseleyi.
O gece talebeleri toplayıp;
“Haydi, Sehl’in cenazesine gidiyoruz” buyurdu.
Evine varınca; vefât etmiş olduğunu gördüler gerçekten.
Talebeler çok şaşırıp;
“Efendim, siz, Sehl’in öleceğini nasıl bildiniz?” diye sordular.
Dünkü hâdiseyi anlatıp;
“Benim hiç kızım yok, Sehl’in gördükleri, cennet hûrileriydi. Vefât edeceğini öğrenip onu kendilerine davet etmişler” buyurdu…