Anadolu velîlerinden Palamut Dede’nin bir menkıbesi anlatılır halk arasında:
Şöyle ki:
Evinde hiç yiyecek yoktu bir gün.
Olacak bu ya, o gün de bir misâfiri geldi uzaktan.
Ona ikrâm edecek bir şeyi olmayınca çâresizlikten iyice sıkılmıştı ki, o anda çalındı kapısı.
Gelen, genç komşusu idi.
Elinde bir tepsi vardı.
Onu bu zâta uzatıp;
“Hocam! Bu böreği sizin için yaptırdım, lütfen kabul buyurunuz” diye arz etti.
Mübârek, sevinçle aldı böreği.
Ve doyurdu misâfirini.
Çok memnun olmuştu…
Ertesi gün çağırdı onu.
Delikanlı koşup geldi:
“Buyurun hocam.”
“Evlâdım! Dün beni çok sevindirdin. Öyle bir zamanda getirdin ki o böreği, fevkalâde makbûle geçti. Allah senden râzı olsun. Şimdi sıra bende. Dile benden ne dilersen” buyurdu.
Genç adam arzetti:
“Sağlığınız hocam.”
“Yok, bir şey iste.”
“Şeyy, hocam..”
“Sıkılma evlâdım, söyle.”
Arz etti ki:
“Kalp gözümün açılması en büyük arzumdur hocam.”
Mübârek zât;
“Pekâlâ” dedi.
Ve ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Aç bunun kalp gözünü” diye yalvardı.
Duâsı ânında kabul oldu.
Açıldı gencin kalp gözü.