Kabr-i şerîfi Harkan’da bulunan Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin birkaç talebesi bir gün bu zâtın huzûruna geldiler ve;
“Efendim, izin verirseniz uzun bir sefere çıkmak istiyoruz” dediler.
Buyurdu ki:
“Selâmetle gidin gelin.”
Sordular ki:
“Yollar emniyetli değil. Herhangi bir tehlikeyle karşılaşırsak, ne tavsiye edersiniz?”
Buyurdu ki:
“Beni hatırlayın. Allahü teâlâ sizi sıkıntıdan kurtarır.”
“Peki” deyip yola çıktılar… Az sonra eşkıyâlar kesti yollarını. Biri hâriç, hepsinin mallarını aldılar.
O bir kişiye dokunmadılar.
O, hocasını hâtırlayıp da duâ etmişti.
Oradan geri döndüler.
Ve hocalarına;
“Efendim, biz ‘Allah’ dedik, bütün malımızı kaybettik. Bu ise sizi andı, kurtuldu. Hikmeti nedir acaba?” diye sordular.
Büyük velî;
“Siz günahkâr ağızla ‘Allah’ dediniz, soyuldunuz. O, beni anıp yardım isteyince Rabbime onun için duâ ettim. Günahsız ağızla duâ ettiğim için Allahü teâlâ kabul edip onu bu belâdan kurtardı” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde “İslâmiyet’e uymak, aynen Sırat’tan geçmeye benzer” buyurdu.
Ve îzah etti:
“Burada, İslâmiyet’e uymakta titiz davranıp kılı kırk yaranlara, Sırat köprüsü geniş ve rahat olacak. İslâm’a uymakta rahat ve geniş davrananlara ise o nisbette ince, dar ve sıkıntılı olacaktır.”