Tâbiîn’in en büyüklerinden olan Hasan-ı Basrî hazretleri, bir gün bir dostunun cenazesine gitmişti. Kabir başında ağlayıp çok gözyaşı döktü!
Sonra başını kaldırıp;
“Ey Müslümanlar! Sonunda hepimizin gideceği yer, işte şu mezar. Dünya konaklarının sonu olan bu kabir, âhiret menzillerinin ilkidir” buyurdu.
Ve ekledi:
“Bir Müslüman, madem bir gün şu mezara girecekse, nasıl günah işleyebilir?”
Cemaat dinleyip ağladılar!
Uzun müddet yaş döktüler.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerinden biri, “Efendim, bize bir hadîs-i şerîf okur musunuz” diye rica etti.
“Pekâlâ!” buyurdu.
Ve “Kendilerini kusurlu bilenlere, helâlden kazanıp hayırlı yerlere sarf edenlere, dinini öğrenip öğrendiğiyle amel edenlere, işlerini Allah için yapanlara müjdeler olsun!” hadîs-i şerîfini okudu.
● ● ●
Bir gün de “Ey efendim! Müslümanlık kısaca ne demektir?” diye sual ettiler bu büyük veli zata.
O da cevaben;
“Allahü tealanın emir ve yasaklarına saygılı olmak ve Onun mahlûku olan her canlıya merhamet etmektir” buyurdu.
Sordular yine:
“Mü’minin şiârı nedir?”
Cevaben;
“Güleryüz, tatlı dildir. Münafıklar, çatık kaşlı ve asık suratlı olurlar” buyurdu.