“Ben de bu teşekkürü tüm Türkiye gazetesi okuyucularıyla paylaşmak gerektiğini düşündüm…”
Hayatım Roman köşesinde siz haber vermiştiniz böyle bir insanın, muhtaç bir komşusu için yardım talep ettiğini. Bunun üzerine iletişim bilgilerini alarak kendilerine ulaşmış ve karınca kararınca yardımcı olmaya çalışmıştık. Bu vesileyle bize bir teşekkür mektubu göndermişler. Ben de bu teşekkürü tüm Türkiye gazetesi okuyucularıyla paylaşmak gerektiğini düşündüm. Çünkü biz büyük bir aileyiz işte böyle…
“Saygıdeğer Ahmet Bey, teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin, bence mektubun yeri ayrıdır. Postacının getirdiği o gizemli zarfı açmak, içinden çıkan sevdiğiniz, özlediğiniz hasret kaldığınız ismin el yazısını, hatta kokusunu taşıyan; istendikçe tekrar tekrar okunan ve yıllarca saklanarak bir anı hâline gelen mektup esasında bir kültürdür.
Yaptığınız yardım için mağdur aile adına teşekkür etmek için bu mektubu yazdım. Şu ana kadar siz ve arkadaşlarınızın gönderdiği ayni ve nakdi yardımı mağdur aile babası Tacettin Beye teslim ettim.
Sevgili Ahmet Bey, on bir çocuğu olan bu aile o kadar dua ettiler ki anlatamam. Gözyaşları içinde beni arayıp telefonda teşekkür ettiler.
Bu yardım isteğimi Türkiye gazetesine yazarak aslında şansımı denemiştim. Gazetem beni mahcup etmedi. Mektubum yayınlandı ve sonunda siz güzide insanlar tarafından yapılan yardımlar sayesinde yıkık dökük eski ev bayram havasına döndü.
İsimleri Ayfer, Elif, Murat, Gamze, Filiz, Selamet, Onur, Okan, Hira, Nihal, Oğuzhan olan çocuklar da hep bana dua ettiler. Ben de hepsini sizin vasıtanız ile Türkiye gazetesine iletmek istedim.
Kusura bakmayın rahatsız ediyorum. Ama sonuç olarak bu yardımlarla yıkılmak üzere olan bir aileyi kurtardınız. Bu aileyi sizler sayesinde ayakta tutmuş olacağız.
Faydalı bir hizmet, bütün meşakkatler unutturur. İnsan kendi kendine kalıp da o müthiş muhasebeye daldığı zaman ancak ‘ben de memleketimde, işimde evimde faydalı olabiliyorum, bu toplulukta benim de bir vazifem, bir hizmetim var’ diye teselli bulabilir.
Ömürler, göklerden geçen yaz bulutları gibi ufkumuzdan süratle akıp gidiyor. Her günümüz hatta her nefesimiz sanki fani âlemle aramızda cereyan eden bir veda ve ayrılık merasimi provası gibidir. Allahü teala iman selameti versin. Cennetler son durağınız olsun inşallah. Sonsuz sevgilerimi sunar, afiyette olmanızı dilerim… Halim Kur.”
Ahmet Yazıcı-İstanbul