Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, büyük velîdir.
Bir gün sohbetinde;
“Bu dünyânın bir saati, kıyâmetin bin senesinden daha iyi ve hayırlıdır” buyurdu.
Merakla sordular:
“Niçin efendim?”
“Çünkü bu bir saatte, iyi bir amel yapıp, Allahü teâlânın rızâsı kazanılabilir. Ama o bin senede hiçbir şey yapılamaz” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de;
“Efendim, insanlar arasına niçin karışmıyorsunuz?” dediler.
Onlara döndü.
Sitemli olarak;
“İnsanlar bana Allahü teâlânın emir ve yasaklardan bahsetmiyor, hatâlarımı söylemiyorlar. Böyle insanlarla niçin oturayım?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün sohbetinde; “Müminin ölümü, büyük saadettir. Çünkü ölümle Rabbine kavuşacaktır” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Kulun eceli gelir.
Son nefesleridir.
O anda kendisine Peygamberimiz aleyhissalâtü vesselâm gösterilir ve kendisine; “Bunu tanıyor musun?” diye sorulur.
Müminler bakar.
“Tanıyorum” der.
Ve Onu görmenin lezzetiyle ölüm acısını duymaz.
Kâfirler ise;
“Tanımıyorum” der.
Ve sonsuz felâkete düşerler!