Tâbiîn’in büyüklerinden Atâ bin Ebî Rebah hazretleri, 114 (m. 732) senesinde vefât etti.
Bir gün sevdiklerine;
“Kardeşlerim (Evliyânın anıldığı yere rahmet iner) hadîs-i şerîftir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Bu hadîs-i şerîf, evliyâyı severek hatırlıyanın, feyiz ve berekete kavuşacağını ve duâlarının kabul olacağını haber veriyor. Herkes muhabbeti miktârınca o büyüklerin feyizlerinden istifâde eder.”
● ● ●
Bir gün de sohbetinde; “Evliyânın bakışları devâ, sohbetleri hasta ve ölü kalplere şifâdır. Onları gören, Allahü teâlâyı hâtırlar” buyurdu.
Dinleyenler;
“Öyle zâtlar yoksa efendim?” dediler.
Cevâben;
“Onlar yoksa kitapları vardır. Onların kitaplarını okuyup, seçilmiş olduklarına inanan ve bunun için onları seven de onların ruhlarından feyiz alır” buyurdu.
Bir gün de sohbette;
“Akıllı insan; dünyâya kıymet vermez, ona aldanmaz. Dünyâya kıymet verenin her işi üzüntülü, karışık ve zor olur” dedi.
Ve ardından;
“Dünya, zehir gibidir, gâfil olanlar onu yer. O da o gâfilleri mahv-u perîşan eder. Ey insanlar! Bu dünyâ vefasızdır, sıkıntıyla doludur” buyurdu.