Basra’da yaşayan Süfyan-ı Sevri hazretlerine, bir gün;
“Efendim, Peygamber Efendimiz, mealen ‘Çok et yenen haneden, Rabbimiz razı değildir’ buyurmuş. Burada kastedilen haneden murat nedir?” diye sordular.
Büyük veli;
“Bu ev, içinde gıybet yapılan hanedir” buyurdu.
Bir gün de dostlarına;
“Kardeşlerim! İnsanlar bir meydana toplansa ve bir kimse onlara ‘Ey insanlar! İçinizde bugün akşama çıkacağını bilen var mı?’ diye sorsa, buna doğru cevap verecek kimse çıkar mı?” diye sordu.
“Çıkmaz” deyince;
“Aynı insanlara bu defa ‘Peki, içinizde ölüme hazır olan var mı?’ diye sorulsa, yine cevap veren çıkmaz. Bu, size garip gelmiyor mu?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine “Bir Müslüman, dinimizin her emrine uysa, ama gönlünde biraz ‘dünya sevgisi’ olsa, o kul mahşer gününde çok mahçup hâle düşer!” buyurdu.
“Niçin?” dediler.
“Çünkü o kimse, mahşer ehli arasından çıkarılır ve bir melek, o kimseyi göstererek ‘Bu, falan oğlu filândır ve kalbinde ‘dünya sevgisi’ vardır. Hâlbuki Hakk teâlâ, ona hiç kıymet vermemiş ve sevmemiştir. İşte ey ehl-i mahşer! Hakk teâlânın hiç sevmediği dünyayı, bu kişi bir ömür boyu sevmiş ve kıymet vermiştir’ diye nida eder.
O kimse utanır!
Çok mahçup olur.
Ve ‘Âh! Yer yarılsa da içine girsem’ diye temenni eder…”