Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, Horasan’da 736’da doğup, aynı yerde 796’da vefât etti.
Bu zâta bir âmâ, yâni “kör” kişi gelip;
“Efendim, bir duâ buyurun da Allahü teâlâ gözlerimi açsın!” diye ricâ etti.
Mübârek zât;
“Yâ Rabbî! Bu kulunun gözlerini aç” diye duâ etti.
O anda açıldı gözleri.
Ve görmeye başladı.
● ● ●
Kötü huylu biri, Abdullah bin Mübârek hazretlerinin yanına gelir, sohbetini dinler ve büyük zevk alırdı. Ancak bu fazla sürmedi.
Kötü arkadaşlara uydu.
Ve artık gelmez oldu.
Abdullah bin Mübârek hazretleri, onun bu kapıdan ayrılmasına çok üzüldü!
“Niçin üzülüyorsun?” dediler.
Cevâbında;
“O zavallı bizden ayrıldı, ama kötü huyları ondan ayrılmadı. Bizim yanımızda bir müddet daha kalsaydı ahlâkı düzelebilirdi” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; “İyi huylu olmak için bize ne tavsiye edersiniz efendim?” dediler.
Cevâbında;
“İyi huylu olmak için, iyi huylu kişilerle arkadaşlık etmelidir. Çünkü insanın ahlâkı, arkadaşının huyu gibi olur. Ahlâk, hastalık gibi sârîdir, yâni bulaşıcıdır” buyurdu.