Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, İmâm-ı âzam hazretlerinin talebesi olup kabr-i şerîfi Bağdat’tadır.
Kanaat ehli olup çok ibâdet yapardı.
Para ve dünyâ malı hiç yoktu gönlünde.
Haram ve şüphelilerden kaçınır, gece gündüz Rabbine ibâdete sarılırdı.
Uzlete çekilmeden önce İmâm-ı âzam hazretlerinin hiçbir dersini kaçırmazdı.
Hocası ona;
“Uzlet et” dedi.
Bu emirle uzlete çekildi.
Ve kalbi “nur”la doldu.
Bundan sonra İmâm-ı âzam hazretleri, Dâvud-i Tâî hazretlerinin ziyâretine gelir, ona iltifatlarda bulunurdu.
● ● ●
Hazret-i Dâvud, bir gün sohbetinde “Müslümanları sevindirmeye bakın” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hadîs-i şerîfte ‘Farzlardan sonra amellerin en üstünü, bir mümini sevindirmektir’ buyuruldu.”
● ● ●
Bir kimse, Dâvud-i Tâî hazretlerinin yanına geldi ve onu hayranlıkla seyretmeye başladı.
Hazret-i Dâvud, o kişiye dönüp;
“Bilmiyor musun, çok konuşmak kadar çok bakmak da hoş bir şey değildir?” buyurdu.
Adam önüne baktı.
Sonra başını kaldırdı.
Ve nasîhat isteyince;
“Münker ve Nekir melekleri seni bekliyor, onlara vereceğin cevâbı hazırla!” buyurdu.