İslâm; lügat, sözlük anlamı itibarı ile, boyun bükerek teslîm olmak demektir. İslâm kelimesi, Arapça’dır ve; “nefsini teslîm etmek, boyun eğmek, selâmete ulaşmak” aynı zamânda “sulh” mânâlarına gelir. İmâm-ı a’zam Ebû Hanife hazretleri, İslâm kelimesini; “Allahü teâlânın emirlerine teslîm olmak ve boyun eğmek” diye tarîf etmiştir. İslâmiyyet; Allahü teâlâya teslîm olmak…
İnsanları Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşturan yol, insanın kalbidir. Kalb, yaratılışında temiz bir ayna gibidir. İbâdetler, kalbin temizliğini, cilâsını arttırır, günâhlar ise, kalbi karartır. Muhabbet, sevgi yolu ile gelen nûrları alamaz olur. Sâlihler bu hâli anlar, üzülür, günâh işlemek istemezler. Günâh işlemek nefse tatlı, faydalı gelir. Bütün günâhlar, Allahü teâlânın…
Allahü teâlânın sevdiklerinin ve Allahü teâlâyı sevenlerin dirilerini ve ölülerini seven kimse, büyük saâdete, iyiliklere kavuşur. Onları sevmek demek, onların düşmanlarına karşı ve onları kötüleyen câhillere karşı, onları savunmak, övmek demektir. Dünyâya düşkün olanların en kötüleri, Allahü teâlânın sevdiklerini, evliyâyı kötüleyenlerdir. Dünyâya düşkün olmak, bütün kötülüklere yol açar. Haset, hırsızlık,…
Allahü teâlânın, yarattıkları içinde en sevdiği Peygamber efendimizdir ve sonra diğer Peygamberlerdir. Peygamberlerden sonra, Onların yolunda bulunan evliyâdır. Hepsinin vazifesi, Allahü teâlanın emir ve yasaklarını, Onun kullarına bildirmektir. En kıymetli iş budur. Kime bu ni’met nasîb olursa, çok şükretmesi lâzımdır. Şükredilmezse elden gider. Ni’metin devamı için, şükür lâzımdır. En kıymetli…
Kalbleri bağlayan bağ, muhabbettir, sevgidir. Eshâb-ı kirâm, Resûlullah efendimizi çok sevdikleri için, Peygamber efendimizin kalbindeki nûrlara kavuştular. Sevgi ne kadar çok olursa, gelen feyiz, nûr da, o kadar çok olur. Sevmek; inanışı, işleri ve ahlâkı, sevdiğininki gibi olmaktır. Allahü teâlâ, sevgili Peygamberini, insanların en güzeli, en iyisi, en sevimlisi olarak…
Dinimizde dünya ve dünyalık olan şeyler değil, bunların sevgisi kötülenmiştir. Zira dünyâ sevgisi âhırete hâzırlanmaya mâni olur. Çünkü kalb, onu düşünmekle, Allahı unutur. Beden, onu elde etmeye uğraşarak ibâdet yapamaz olur. Dünyâ ile âhıret, doğu ile batı gibidir ki, birine yaklaşan, ötekinden uzak olur. Bir kimse, ibâdetini yapmaz ve geçiminde,…