Bağdat’ta yetişen velîlerden Ebû Câfer Haddâd el-Kebîr hazretleri zamanında bir adamın dilinde biraz tutukluk vardı.
Zor konuşuyordu…
Bir gece yatmadan;
“Yâ Rabbî! Bu hastalığımın şifâsı her ne ise, o şeyi bana bildir” diye duâ etti ve yattı.
Rüyâda bu zâtı gördü.
Ve kendisine;
“Hocam! Bende dil tutukluğu var, ne yapmamı tavsiye edersiniz?” diye sordu.
Büyük velî;
“Şöyle şöyle yap, inşallah âcilen şifâya kavuşursun!” buyurdu.
Adam uyandı…
Ve o tavsiyeyi unutmamak için kaydetti hemen. Ancak rüyâ olduğu için pek ehemmiyet vermedi.
Aradan bir ay geçti…
Bu zâta gitti bir gün.
Ve arz etti:
“Hocam! Benim dilimde biraz tutukluk var, ne tavsiye edersiniz acaba?”
Mübârek güldü.
“Söyledik ya.”
Adamcağız rüyâyı unutmuştu bile…
Sordu hemen:
“Ne zaman söylediniz efendim?”
“Bir ay kadar oluyor.”
O anda hatırladı.
“Hâ, rüyâda mı?”
“Evet, sen de uyanınca kaydetmiştin hani. İşte o dediklerimi yaparsan inşallah şifâya kavuşursun” buyurdu.
Adam çok duygulandı! Mübâreğin elini öpüp, çıktı huzurdan. O denilenleri yapınca kavuştu şifâya.