Kûfe’de doğup Basra’da vefat eden Süfyan-ı Sevri hazretleri, tebe-i tâbiindendir. Hiç abdestsiz gezmez, “ölüm”den söz olunca korkusundan takatsiz kalırdı! Annesi, buna hamileyken komşunun turşusunun tadına bakmıştı biraz…
Hani bir lokmacık.
Onu ağzına aldı.
Hazret-i Süfyan, karnında ona “ağrı” vererek ikaz etti hemen.
O anda aklı başına geldi.
Komşusuna seslenip;
“Hakkını helâl et” dedi.
Kadın şaşırdı;
“Ne oldu ki?”
“Turşunun tadına baktım.”
“Olsun, ne var bunda.”
“Hayır sen helâl et.”
Kadın “helâl olsun” dedi.
O zaman ağrısı gitti…
● ● ●
Hazret-i Süfyan, henüz gençliğinde sırtı “kambur” olmuştu…
Dostları, merak edip;
“Bu genç yaşta niçin kambur oldunuz efendim?” dediler.
Cevabında;
“Üç hocadan ders aldım. Üçü de derin âlimdi. Ama son nefeslerinde imânsız gitti üçü de. Onları böyle görünce, korkumdan omurga kemiğim eğildi!” dedi.
● ● ●
Bir gün bazı gençler bu zata gelerek “Bizlere nasihatiniz nedir efendim?” dediler.
O gençlere;
“Haram işlemeyin, kalp kırmayın, kendinizi beğenmeyin. Her işinizi ihlâsla yapıp insanlardan bir şey beklemeyin” buyurdu.