Behâeddînzâde hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Anadolu velîlerindendir. 1545 senesinde Kayseri’de vefât etti.
Bir gün biri gelip;
“Dînimizde ilim öğrenmenin yeri nedir efendim?” diye sordu.
Cevâbında;
“İlim öğrenmek için evinden çıkan kimseye, melekler imrenir. Gelip, o kimsenin ayakları altına kanatlarını sererler” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Denizdeki balıklar, karadaki hayvanlar, havadaki kuşlar, onun için hayır duâ ederler.”
Sordular:
“Ya ilim öğretmeye giderse efendim?”
Büyük zât;
“Onlar, iki misli duâ alırlar. Bir kimseye dînden bir husus öğretmek, yüz umre sevâbından daha çoktur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta;
“Hangi duâlar kabul olur efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Ağız haram yemez, dil de yalan söylemezse, duâ kabul olur. Haram yiyeninse, kırk gün duâsı kabul olmaz” buyurdu.
● ● ●
Bir sevdiği, mektupla nasîhat istedi bu büyük velîden.
Ona cevâbında;
“Ey kardeşim! Kendine nasîhat eden, yine kendin ol. Bir kusûrun olduğu vakit, gayrinin uyarmalarını bekleme… Bu, güzel bir haslettir; ama ehli kalmadı” diye yazdı.