“Nefsimi aşağılamak için bunu yaptım!..”

“Nefsimi aşağılamak için bunu yaptım!..”




Asırlar önce, evliyaullahtan bir zat vardı. Bir ramazan gününde talebeleriyle birlikte bir şehre gitmek için yola çıktılar…

 

 

Kibir, kendisini başkasından üstün görmektir. Kötü huydur ve haramdır. Allahü teâlâyı unutmanın alametidir. Kibirli olan, salih insan olamaz. Kibir her iyiliğe engeldir, her kötülüğün anahtarıdır…

Din büyükleri buyuruyor ki: Aklı olan, kendini ve Rabbini tanıyan, hiç kibredebilir mi? İnsan aşağılığını, acizliğini, Rabbine karşı her an izhar etmek mecburiyetindedir. Bunun için her an her yerde aczini göstermesi, tevazu üzere bulunması gerekir. Büyüklenerek “ben” demek feyiz ve bereketi keser.

Allahü teâlânın sıfatları değil, bizzat zatı kibirliye düşmandır. Allahü teâlâ “Kibriya ve azamet bana aittir” buyuruyor. “Kibirli olanı asla affetmem yakarım” buyuruyor. Peygamber aleyhissalatü vesselam da, “Kalbinde zerre kadar kibir olan Cennete giremez” buyuruyor…

“Ben kibirli miyim acaba, herhalde değilimdir” diyen o anda kibirlenmiştir! İbadet, aczini ifade etmektir, zillettir. “Ben yokum” denirse belki bir şeyler gelir. Ama kibir varsa, kalbinde “ur” varsa oraya “nur” girmez. Bu ur insanın benliği, nefsi, kendisini beğenmesidir. İnsan nasıl nefsini sevebilir! Allahü teâlânın “sevmeyin” dediği bir mahlûku seven ayrıca Allahü teâlâyı nasıl seviyorum diyebilir? Toplumdaki bütün geçimsizlik ve sıkıntıların kaynağında işte bu kibir vardır…

      ***

Asırlar önce, evliyaullahtan bir zat vardı. Bir ramazan gününde talebeleriyle birlikte bir şehre gitmek için yola çıktılar…

Şehre yaklaştıklarında akın akın insanların kendilerini karşılamak üzere yollara döküldüklerini gördüler.

Mübarek zat, hemen çıkınından kuru ekmeğini çıkararak ağzına atıverdi! Bunu gören ahali;

-Biz de bu zatı, âlim ve velî bilirdik! Şu mübarek ramazan ayında oruç tutmuyor, üstelik açıktan yiyor. Böyle biri ile konuşulur mu hiç? diyerek dağıldılar…

Bu mübarek zatın talebeleri hocalarına, yaptığı hareketin sebeb-i hikmetini sorduklarında, onlara şu ibretli cevabı verdi:

-Evlatlarım! O kadar insanın bizim için yollara döküldüğünü gördüğümde kalbime kibir ve büyüklenme gelmesinden korktum, onların gözünden düşüp nefsimi aşağılamak için bunu yaptım. Ekmeği ısırdım ama yutmadım. Herkes ekmeği yediğimi sandı. Kalbime kibir yerleşerek Allahü teâlânın gazabına sebep olsaydım, hâlim nice olurdu?..