Seyyid Ahmed Bedevî hazretlerinin mübarek türbesinde, her yıl, doğum gününde “mevlid-i şerîf” okutulurdu.
Bu, âdetti o havâlide.
O devirde yaşayan evliyâdan biri, o seneki mevlid cemiyetine gitmemeyi düşünüyordu.
O gece Ahmed Bedevî hazretlerini gördü rüyâsında.
Büyük velî, kendisine;
“Niçin gelmek istemiyorsun bizim mevlidimize? Hâlbuki Resûlullah Efendimiz ve Eshâb-ı kirâm, hattâ sâir peygamberler de bu mevlid cemiyetine katılırlar” buyurdu.
O anda uyandı.
Anladı hatâsını.
Yola çıkıp yetişti cemiyete.
Ve bir daha da terk etmedi.
● ● ●
Bir genç de, nasîhat istedi bu velî zâttan.
Cevaben ona;
“Müminleri sevindir” buyurdu.
Genç sordu:
“Nasıl sevindireyim efendim?”
“Bir sıkıntısını gider, bir derdine derman ol.”
“Bu iş, çok mu sevaptır efendim?” dediğinde;
“Evet, Peygamber Efendimiz; ‘Allahü teâlânın, farzlardan sonra en çok sevdiği ve beğendiği iş, bir mümini sevindirmektir’ buyuruyor” diye cevap verdi.
● ● ●
Bazı gençler de nasîhat istedi bu büyük velîden.
Cevâbında;
“Ey gençler! Gıybetten çok sakının. Zîra bu günah zinâ yapmaktan daha büyük günahtır” buyurdu…