Horasan’da, Çeşt şehrinde yaşayıp orada vefât eden Ebû Ahmed Ebdâl Çeştî hazretleri devrinde bir kişi ava çıkmıştı bir gün.
Birkaç keklik avladı.
Dönerken içinden;
“Ben bu keklikleri avladım, ama yemek câiz mi acabâ?” diye düşündü…
O an rastladı bu zâta.
Durdu ve selâm verdi…
Tam bu mevzûyu ona soracaktı ki, lüzum kalmadı.
Zîra büyük velî;
“Câizdir” buyurdu.
Adam afalladı birden…
Ve sordu hemence:
“Ne câizdir hocam?”
“Avladığın o keklikleri yiyebilirsin” buyurdu.
Adam duygulandı.
Ona olan sevgisi arttı.
Ertesi gün evine gidip “talebesi” olmakla şereflendi…
● ● ●
Bir gün de;
“Hocam! Evliyâya karşı nasıl davranmamız gerekir?” diye sordular bu mübârek zâta.
Cevâbında;
“Evliyâ zâtların büyüklüğünü bilmeli, inanmalı, onları çok sevip saygı ve edepte kusur etmemelidir” buyurdu.
Bu defâ;
“Onlar neden kıymetlidir hocam?” diye sordular.
Cevâbında;
“Çünkü onlar; Allahü teâlâyı, Allahü teâlâ da onları çok sever. Onlar için kıyâmet gününde korku ve hüzün yoktur!” buyurdu.