Şirvan’da yetişen velilerden Seyyid Yahya Şirvani hazretleri, yakışıklı ve “güzel ahlâk” sahibiydi.
Yüzü “nur gibi” parlardı.
Yaratılıştan yüksekti.
Ancak kendi babası Seyyid Behaeddin, önceleri oğlu Yahya’nın üstün hâllerini anlamamıştı.
Yüksekliğini bilmiyordu…
Onu imtihan etmek istedi.
Ve bir gün ona;
“Oğlum Yahya! Çoktandır yağmur yağmadı, ekinlerimiz kurudu, ne olur, sen bir dua ediver de, tarlalarımız sulansın” dedi.
Yahya Şirvani;
“Babacığım! Madem öyle, sen şimdi ellerini aç ve Allahü teâlâya ‘Oğlum Seyyid Yahya’nın sana olan yakınlığı hürmetine yağmur ihsan eyle’ diye dua et” dedi.
O, bu cevabı aldı.
“Peki oğlum” dedi.
Ve ellerini kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Oğlum Yahya’nın sana olan yakınlığı hürmetine bana bol yağmur ihsan et” diye dua etti.
O an yağmur başladı.
Ancak bir şey vardı…
Sırf onun tarlasına yağıyordu.
Hayretler içinde kaldı!
Ve merak içinde;
“Oğlum! Maksat hasıl oldu, lâkin başkalarına bir faydası olmadı, sebebi nedir?” diye sordu.
Oğlu ona baktı.
Ve cevabında;
“Babacığım! Duanda ‘bana ver’ dedin. Eğer başkalarını da hatırlasaydın, o da olurdu… Müslümanları da birlikte söylememiz lâzım” dedi…