Hindistan velilerinden Seyyid Mir Muhammed Numan hazretleri anlatır:
“Bir gün sabah namazından sonra câmide oturmuş murakabeyle meşgul oluyorduk. Hocam İmâm-ı Rabbâni hazretleriyle karşı karşıya oturmuştuk…
Bir müddet geçti…
Başımı kaldırdım.
Ve çok şaşırdım?!
Zira Hazret-i İmam’ın yerinde Resulullah Efendimizin oturduğunu gördüm. Beni bir korku ve heyecan kapladı! Hemen başımı önüme eğdim.
Bir müddet durdum.
Başımı kaldırdım.
Yine şaşırdım?!
Bu defa Hazret-i İmamın da Server-i kâinatın yanında oturduğunu gördüm.
Tekrar murakabe için başımı eğdim.
Bir müddet durdum.
Başımı kaldırdım.
Gördüm ki, Resulullah Efendimizin yerinde Hazret-i İmam, Hazret-i İmam’ın yerinde de Resulullah Efendimiz oturuyor.
Yine başımı eğdim.
Murakabe ettim.
Az zaman geçti…
Başımı kaldırınca iki yerde de Resulullah Efendimizi gördüm. Biraz sonra ikisini de Hazret-i İmam buldum.”
● ● ●
Bir gün bu büyük zata “Efendim, insanlar neden ölmek istemezler?” diye sordular.
Cevaben;
“Çünkü o insanlar; dünyalarını mamur, ahiretlerini harap ettiler. İnsan, mamur bir yerden harap bir yere gitmek ister mi?” buyurdu.