Devrinin en büyük âlimlerinden olan Abdullah bin Mübârek hazretleri, bir gün bir koyun sürüsüyle, yanında çocuk yaştaki çobanı gördü.
Ona acıyıp;
“Zavallı, bu yaşta çobanlık yapıyor. Şuna bir mesele öğreteyim” diye düşündü.
Sonra yanına varıp;
“Allahü teâlâyı bilir misin?” diye sordu.
Çocuk dedi ki:
“Kul, Sâhibini bilmez mi?”
“Peki, Onu ne ile biliyorsun?”
“Şu koyunlarımla.”
“Koyunlarla Onu nasıl biliyorsun?”
“Şöyle ki;
Bu koyunlar çobansız olmuyor. Bunları doyuracak ve koruyacak biri lâzım. İşte bundan anladım ki, bu kâinattaki insanları ve bütün canlıları da yaşatıp koruyacak biri lâzım. O da sonsuz kudret sâhibi olan Allahü teâlâdır” dedi.
Abdullah bin Mübârek bu cevâbı çok beğendi.
Ona biraz para verip yoluna devam etti.
***
Bu zât, bir sohbetinde;
“Yumuşak huylu olmaya çalışın, böyle olan kimselere büyük müjdeler var” buyurdu.
Dediler ki:
“Nasıl bir müjde?”
Büyük velî;
“Hadîs-i şerîfte; (Allahü teâlâ, yumuşak huylu olanları sever ve onlara yardım eder. Sert ve öfkeli olanlara ise yardım etmez) buyuruldu” diye cevap verdi.