Kabr-i şerîfi Delhi’de bulunan büyük velî Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine;
Resûlullah Efendimiz bir gün bir kabîleye vardı.
Yahûdîler toplanmış.
Tevrat okuyorlardı.
Resûlullah gelince okumayı kestiler.
Efendimiz sordu:
“Niçin sustunuz?”
Kimseden ses çıkmadı.
Nûr yüzlü bir “ihtiyar” kalktı:
“Ben söyleyeyim mi?”
“Peki sen söyle.”
Arz etti ki:
“Tevrat’ta âhir zaman peygamberinin üstün vasıflarını okuyorlardı. Siz gelince sustular.”
Efendimiz;
“Peki, kaldıkları yerden sen oku!” buyurdular.
İhtiyar okumaya başladı.
Okurken Resûlullah’ı süzüyordu gizlice. O sayfayı bitirince artık dayanamadı.
Sevgiyle bakıp:
“Vallâhi o zât sensin!” dedi.
Ve okudu şehâdeti.
Rûhunu teslim etti.
Ne güzel son!..
● ● ●
Bu büyük velîye bâzı gençler;
“Efendim, Ehl-i Sünnet bir Müslüman, cehenneme girecek mi acabâ?” diye sordular.
Cevâbında;
“Eğer günahları çok ve bunlar tövbe ve istiğfâr ile veyâ şefâat ile affolunmadı ise, bu günahları kadar cehennemde yanması câizdir” buyurdu.