Tâbiîn’in büyüklerinden Atâ bin Ebî Rebah hazretleri, 114 (m. 732) senesinde vefât etti.
Zamanın halîfesi, bir gün kapıcısına;
“Yoldan geçen ilk şahsı huzuruma getir” dedi.
Yoldan ilk geçen Atâ bin Ebî Rebah hazretleri oldu. Ancak kapıcı onu tanımıyordu.
Ona seslenip;
“Emîr-ül-mü’minîn sizi çağırıyor” dedi.
Atâ hazretleri içeri girdi…
Halîfeye selâm verdi…
O, nasîhat isteyince;
“Ey halîfe! Cehennemde ‘Hembeb’ adında bir vâdi vardır ki, zâlim hükümdârlar orada yanacaktır” buyurdu.
Halîfe bunu işitince bayılıp düştü!
Ömer bin Abdülazîz hazretleri, şaka yollu;
“Emîrimizi öldürdün” dedi.
Atâ hazretleri;
“Yâ Ömer! İş ciddîdir, şakaya gelmez” buyurdu.
Ve müsâfaha etti.
Ömer bin Abdülazîz;
“Elimi öyle kuvvetli sıktı ki, acısı, elimden hiç çıkmadı” demiştir.
● ● ●
Bir gün bâzı gençler;
“Bize nasîhatiniz nedir efendim?” dediler.
O gençlere;
“Haram işlemeyin, kalp kırmayın, kendinizi beğenmeyin. Her işinizi ihlâsla yapıp insanlardan bir şey beklemeyin” buyurdu…