Irak evliyasından Mekârim en-Nehr rahmetullahi aleyh hazretlerinin bir sevdiği şöyle anlatıyor:
Bir gün Mekârim hazretlerinin yanındaydım. Allahü teâlâya olan sevgi ve muhabbetten konuşuyordu.
Bir aralık;
“Kalbi, Allahü teâlânın aşkıyla yanan âşıkların nûru gizlense, her yer karanlık olur” buyurdu.
Vaktâ ki o böyle dedi.
Kandiller söndü.
Zifirî karanlık oldu.
Şaşırıp kaldım.
Karanlıkta kalmıştık…
Mekârim hazretleri, bir müddet sessizce beklediler.
Biraz sonra;
“Allahü teâlânın âşıklarının nûru ortaya çıkınca, bütün kandiller pırıl pırıl yanar” buyurdu.
O böyle söyledi.
Kandiller tekrar yandı.
Mescit aydınlandı.
Etraf pırıl pırıl oldu
● ● ●
Bir sevdiği de şöyle anlatıyor:
Mekârim hazretlerinin yanındaydım… İçeri yabancı biri girdi.
Büyük veliye yaklaşıp;
“Efendim, manevî sırlara âşina olan kişilerin alâmeti nedir?” dedi.
Büyük zat cevaben;
“Bunun alâmeti şudur ki; yanına hiç tanımadığı biri gelse, onun ‘hristiyan’ olduğunu anlar ve belindeki ‘zünnar’ı görür” buyurdu.
Adama bir hâl oldu.
Feryat edip düştü!
Sonra kalkıp Mekârim hazretlerinin ellerine kapanıp hürmetle öptü ve belindeki “zünnar”ı kesip îmân etti.