Eshab-ı kiramdan Hazret-i Huzeyfe (radıyallahü anh) anlatıyor:
Yermük Harbi, kavurucu sıcak bir günde yapılmış, insan kanı, bir “sel” olup akmıştı.
Yaralanan gaziler, kan kaybı ve susuzluktan ölüyorlardı.
Ben de yaralıydım…
Mataramı yokladım.
Birkaç yudum su vardı. Onu, amcaoğluna içirmeyi düşündüm. Bir “kan seli” içinde yatan yaralıları dolaşıp buldum kendisini.
Son nefeslerini alıyordu.
Mataramı uzattım. Tam içecekti ki “Su!.. Su!..” diye bir ses duydum…
Seslenen, İkrime idi.
Amcaoğlu, göz işaretiyle “Suyu ona götür!” dedi.
Koştum İkrime’ye.
Tam içecekti ki, bir başka inilti duyuldu: “Allah için bir yudum su!”
İkrime de içemedi.
Gözüyle işaret edip;
“Suyu ona götür!” dedi.
Şehitler arasından ona koştum. Ama geç kalmıştım. “Allah!..” deyip ruhunu teslim etti…
Yüzüne baktım…
Sanki gülüyordu.
“Bari İkrime’ye içireyim” dedim. Ama yetişemedim. Çünkü nefes almıyordu.
Yüzüne “tatlı bir tebessüm” yayılmıştı.
Şaşırmıştım?!..
“Bari amcaoğluna yetişeyim” dedim.
Ona da yetişemedim.
Hareketsiz yatıyordu.
Dudaklarında tatlı bir “tebessüm” vardı onun da. Üçü de içememişti suyu.
Ama daha tatlısını içmişlerdi.
“Şehadet şerbeti”ni.