Peygamber Efendimiz herkesi memnun etmeye çalışırdı… Bir gün eshâbıyla oturuyordu…
Oraya bir “köylü” geldi.
Ve biraz “dünyâlık” istedi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz ona bir şeyler verdi ve “Seni memnun edebildim mi?” diye sordu.
Köylü cevâben;
“Hayır” dedi.
Eshâb-ı kirâm bu cevâba şaşırdılar! Hattâ öfkelendiler içlerinden! Zîrâ Efendimize “hayır” demek; küstahlığın âlâsıydı ve Eshap da bunun için kızmışlardı.
Ama Efendimiz kızmadı.
Ona başka şeyler verip;
“Nasıl, şimdi memnun oldun mu?” diye sordu.
Köylü memnundu.
Ve yüzü gülüyordu.
Efendimize; “Allah senden râzı olsun, beni ihsâna boğdun” dedi ve huzurdan ayrıldı.
Efendimiz eshâba;
“Ey eshâbım! Az önce siz o köylüyü neredeyse azarlayacaktınız. Eğer böyle yapsaydınız bizden uzaklaşacak ve helâk olacaktı… Ama şimdi memnun olarak ve bizi severek ayrıldı” buyurdu.
● ● ●
Yine bir gün Câbir bin Abdullah, koyun kesip Sevgili Peygamberimizi dâvet etti.
Efendimiz de;
“Peki” buyurdu.
Birkaç eshâbı yanına aldı.
Hazret-i Câbir’in evine vardı…
Ve sofraya oturdular.
Efendimiz “Yiyin, ama kemiklerini kırmayın” buyurdu.
“Başüstüne” dediler.
Ve öyle de yaptılar.
Efendimiz, mübârek ellerini o kemiklerin üzerine koyup “Allah’ın izniyle kalk!” buyurdu. Koyun o anda dirilip kalktı.